Urfa’da Ne Yiyebiliriz? Bir Yolculuğun Tadı
Urfa… Adını hep duyduğum, ama bir türlü gidip tatlarını keşfetmeye fırsat bulamadığım o kadim şehir. Kayseri’de yaşarken, her zaman Urfa’yı bir gün ziyaret etme hayali kurdum. Gerçekten de bir yerlerin insanı nasıl etkileyebileceğini, orada yediğin bir yemekle ruhunun nasıl değişebileceğini düşündüm. Ve sonunda, o gün geldi. Urfa’daydım.
Ama işte, hayat bazen öyle bir sürpriz yapar ki, beklediğinden çok daha fazlasını alırsın, ya da her şey tam tersi olur. Ben de bir türlü içine giremeyen, her anını sevmediğim bir yolculuk yaşıyordum aslında. O yemeklerin peşinden koşarken, içimde karışık duygular vardı.
Urfa’ya Adım Atmak: Beklentiler ve Hayal Kırıklığı
Sabah saatlerinde Urfa’nın havasını içime çekerek o meşhur Balıklıgöl’ü gezdim. Göl etrafında dolaşırken, kafamda şehri daha çok sevdiğimi düşündüm. Her şey doğru gibiydi, ama işte bir eksiklik vardı. Sanki her şey bana bir şeyler söylüyordu ama ben duymuyordum.
Sonsuz sabırsızlıkla Urfa mutfağını keşfetmek istedim. Şehri gezerken, her sokak köşesinde sıcacık pide kokuları, lahmacunlar… Bir yanda kebaplar… Ama içimde bir hayal kırıklığı vardı. Yani, tam olarak ne yemek istiyordum? Şehri neyle tanımak istiyordum? Hangi tadı arıyordum?
Bazen, yemeklerin peşinden gitmek bile seni gerçekten tatmin etmiyor. Urfa sokaklarında yürürken, aslında o yemeğin değil, yediğin her şeyin anlamının peşindeydim.
Lahmacun, Kebap, Çiğ Köfte… Nereden Başlasam?
Bir kafede oturdum. Masanın üzeri geleneksel Urfa yemekleriyle dolup taşmaya başladı. Öncelikle her bir yemeğin önüme gelirken, farklı bir heyecan hissettim. Lahmacunun taze hamuru, üzerine serilen bolca et ve baharatlar… Ama bu yemek, kaybettiğim bir şeyin peşinden gitmenin verdiği hüsranı da uyandırdı bende.
Yine de, Urfa’nın kebaplarının hikayesini her zaman duymuştum. Urfa kebabı, sadece kömür ateşinde pişen etin tadından ibaret değilmiş. Onun içinde bir kültür var. Urfa kebabını ilk ısırdığımda, gerçekten o hisse kapıldım. Gerçekten o kadar yoğun bir lezzetle karşılaştım ki, hissettiklerim tuhaf bir biçimde duygusal bir hal aldı.
Bir süre sadece düşünmeye başladım. Yediğim şeyler sadece karın doyurmak için mi? Yoksa bir yerin ruhunu, kültürünü, o şehrin sıcağını, topraklarını hissetmek için mi yiyorum? İşte o an, Urfa’nın sadece kebaplarla değil, her bir lezzetiyle bana bir şeyler anlatmaya başladığını fark ettim.
Çiğ Köftenin İntikamı
Sonra çiğ köfte geldi. O tatları düşündükçe bile midem guruldamaya başlıyor. Ama bu sefer, gerçekten farklıydı. Her lokmada, Urfa’nın çıplak havası, taş duvarları, sokak aralarındaki telaşlı kalabalıklar… Her şey başka bir biçimde hissediliyordu. Çiğ köfteyi yiyen her insan, sadece ağzına alıp yutmakla kalmıyor, ruhunda bir nehir gibi birikiyordu.
Yemekler ve ben, şehrin içindeki o kesişim noktasına kadar geldik. Urfa bana bir şeyler anlatıyordu ama ben onlara doğru şekilde kulak veremiyordum. Üstelik yemekler gerçekten olağanüstüydü. Her tat, her yemek bir bütünün parçasıydı.
Ama içinde, hala bir eksiklik vardı.
Bu Yemekler Bir Başka Yerden Geldi
Gün batımına doğru tekrar sokaklarda yürürken, midem kadar ruhum da doydu. Urfa’nın yemekleriyle geçirdiğim zaman, sadece bir tür keşfe dönüşmüştü. O an fark ettim ki, yemekler sadece dışarıdan gelen bir tat değil, şehri hissetmenin, zamanın içinde kaybolmanın, bir yerlere ait olmanın bir yoluymuş.
Urfa’nın mutfağındaki yemekleri bir kenara bırakıp, o yemeklerin bana sunduğu bu içsel yolculuğu unutmak zor. Bir şehirde yemekler, insanın başka bir bakış açısı kazandırması için gereklidir. Kendi kimliğimi sorgularken, Urfa’nın mutfağı bana başka bir kimlik de öğretti. İstediğim sadece bir yemek değilmiş aslında; bir duyguymuş, bir yere ait olma haliymiş.
Evet, Urfa’da gerçekten ne yiyebiliriz? Yemek sadece açlık giderme meselesi değil. Onlar, her birimizin içsel dünyasında yeni kapılar açan, başka duyguları canlandıran bir araç. Urfa’nın yemekleri, sadece midemi değil, ruhumu da doyurmuştu.
Ama en önemlisi: Her yemekle biraz daha kendimi keşfetmiştim. Yediğim her tabak, beni Urfa ile ve kendimle barıştırmıştı.